Plutarchus maeckt insgelijkcks een merckelick onderscheyd tusschen de voorgemelde Gratie en dese onbedwongen schijnlosse stoutvaerdigheyd van de welcke wy alhier aenghevanghen hebben te spreken; De ghedichten van Antimachus, segt hy {In Timoleonte.}, mitsgaeders oock de tafereelen van Dionysius, ghelijckse een gheweldigh stercke kracht der Konste in sich hebben, soo schijnense al te seer bedwonghen ende bearbeydt te sijn. Men kan dit daer en teghen in de Schilderijen van Nicomachus als oock in de ghedichten van Homerus, benevens d’andere deughden en gratien diemen daer in vindt, aenmercken, datse vaerdighlick en gantsch ghemackelick schijnen ghedaen te sijn. Soo word dan de bevalligheyd der Schilderijen bevalligher gemaeckt wanneer men in de selvighe een gemackelicke vaerdigheyd verneemt, ontstaende uyt d’opwellende kracht der Inventie die uyt de volle borst des moedighen Konstenaers, als uyt eenen rijcken springhader, overvloedighlick uytbortelt.

Blijckt dan uyt het voorgaende, hoe gantsch gheweightighen last die ghene op sich laeden, de welcke haere fame door het ene of het andere meesterstuck tot de naekomstighe gheslachten soecken uyt te strecken; ghemerckt de volmaecktheyd des wercks door de voorgemelde bevalligheydt weynigh gheholpen wordt, het en sy saecke dat daer met eenen oock in ’t gheheele werck eenige voorspoedige werckinghe van een stoute ende onversaegde voordvaerenheyd uytblijcken.

Precepte 
Les figures auront plus de grace estant mises dans les lumieres universelles & de campagne, que dans les particulieres & petites, parce que ces grandes lumieres estant puissantes & vastes, elle environnent & embrassent les reliefs des corps, & les ouvrages qui ont esté faits en ces lumieres, paroissent de loin et avec grace, au lieu que ceux que l’on peint à des jours de chambre, où la lumiere est petite & reserrée, prennent des ombres tres-fortes ; & de tels ouvrages faits avec des ombres de cette espece ne paroissent jamais de loin, que comme une simple teinte, & une platte peinture.

{Reuselen.} Wat nu het Reuselen belanght, ’t selve is mede een seer goede manniere, en verscheelt weynigh van het Artseeren; alleen, dat het dicht in malkanderen souden treck of striemen moet ghereuselt werden; en wanneer datmen een Teyckeningh met dese manniere begint uyt te schaduwen, soo moetmen die flaeuw, valck, en eenparigh aenreuselen, en snel tegen de kanten vanden dagh aensetten; (…) En aengesien een Teyckeningh door dese handelingh alleen, niet veel gratie noch Meesterachtigheyt en bekomt, maer seer plat en mager slaet, soo moetmen die hier endaer met lughtighe Artseeringen overgaen; oock om eenighe schaduwen die wat te hart tegen ’t Licht mochten stooten, hier door wat te versachten; die dan kantigh en te gelijck sacht sullen toonen te zijn.