Volght nu dat wy mede een weynigh van de uyterste linien handelen. Want ghelijck den Konstenaers sorghvuldighlick daer op heeft te letten, dat sijne verwen, als het passe heeft, aerdighlick in malckander moghten verschieten; soo behoort hy met eenen oock goede achtinghe op d’uyterste linien te nemen; vermidts de hooghste volmaecktheyt der Konste wierd oyt gheoordeelt voornaemelick daer in te bestaen, dat den omvangh ofte omtreck der figuren met sulcken aerdighen ende onbedwongen soetigheyd sy getrocken, dat d’aenschouwers daer in meynen te sien ’t ghene onsienelick is. Ons ooghe laet sich lichtelick voorstaen, dat het achter de schilderije iet meer siet dan daer te sien is; wanner d’uyterste linien, die het beeld omvanghen ende in sich besluyten, soo gantsch suyverlick sijn getrocken datse een goedt stuck weegs in ’t tafereel selfs sonder eenighe schaerdighe uytkantigheyt schijnen te sijn verdreven. Het maeckt dat de figuren, niet plat, maer rondachtigh schijnen te sijn; als de kanten der selviger met gantsch dunne en fijne verwen-streken, sich allenghskens omrondende, uyt ons ghesicht ontwijcken. De aller treffelickste Konstenaers hebben eertijds ongeveynsdelick beleden, seght Plinius {Lib. xxxv. Cap. I.}, dat Parrhasius sijn werck in het maeken van goede omtrecken aller best plaght te voldoen. Dit is d’opperste volmaecktheyd daer een goed Konstenaer toegheraecken kan. Ende alhoewel het gheen kleyne saecke en is de lichaemen selver met haere binnewercken behoorlicker wijse af te maelen, nochtans hebben vele daer in eenen sonderlinghen lof behaelt; maer d’uyterste lichaemen wel te maecken, als oock de maeten van d’aflaetende schilderije bequaemelick binnen sijne linien op te sluyten, is gheen ghemeyne saecke, ende wordt maer alleen gheacht het werck te sijn van een gheluckighe hand. Want den uytersten omtreck moet sich selven soo blijckelick omvanghen, en soo gheestighlick in een aerdigh omrondsel eyndighen, dat het niet alleen schijnt te beloven wat daer achter schuylt, maer dat het met eenen oock schijnt te vertoonen ’t ghene daer onder verborghen light. Ghelijck dan d’oude Meesters den oppersten lof in d’uyterste streken vrijhertighlick aen desen Parrhasius gaven, soo wierd hy nochtans gheoordeelt sich selven in het binnenwerck dapper ongalijck te sijn.